De voorbereiding.

Het nieuwe vliegseizoen gaat over een week of vijf weer van start. Uiteraard gaan we weer proberen ons partijtje mee te doen. Maar voordat dit gaat gebeuren moet je de vliegploeg toch wel degelijk een goede voorbereiding geven. Liever zo min mogelijk haperingen, alles moet eigenlijk een beetje vanzelf gaan. Zo moesten we een enkel jaar terug in deze periode de duiven verlossen van een paratyfus aanval. Dat hebben we toen prima op kunnen lossen met de hulp van een vakbekwame veearts maar het is niet de start van het nieuwe seizoen die je nastreeft.
Zo begon dit jaar de eigenlijke voorbereiding begin februari. Na een scheiding van vijf maanden werden de vliegduiven toen gekoppeld. Dat is bij mij nog het minste werk van al. Als je mijn stukjes regelmatig leest dan heb je beslist wel een keer gelezen dat het koppelen bij mij hetzelfde is als een deur open zetten tussen twee afdelingen. In totaal was het mogelijk dat er 31 koppels gevormd zouden zijn. Maar een ieder die vrije koppeling op het program heeft staan weet wel dat dit op deze manier wel eens anders uitpakt. Op dit moment zitten de duiven dus vier weken bijeen en hebben er nog steeds een vijftal koppels geen eieren ofwel een broedhok in beslag genomen. Geen probleem voor mij. De duiven gaan gewoon wekelijks mee en we maken aan het eind van het jaar de rekening op, dus dan is het misschien een probleem voor hun.
De eerste week dat ze bijeen zaten hebben we van iedere afdeling twee duiven in de mand gezet en zijn naar des duivenarts gereden voor een uitgebreid onderzoek. Zoals gebruikelijk hadden ze op bijna alle afdelingen een lichte besmetting met tricho. De vorige dertig jaren is dit nooit een probleem gebleken. Dus… we verlossen de duiven hier van en gaan gewoon verder. Ook de mest weer voor een uitgebreid onderzoek op kweek gezet. En daar is gelukkig niets ernstigs uit tevoorschijn gekomen. Mijn vliegduiven krijgen als de meerderheid eenmaal op eieren zit bijna altijd een kuur tegen zowel tricho als paratyfus. Normaal gesproken gaat dit tezamen in de drinkpot. Maar dit jaar voor het eerst heb ik het over het voer gemengd. Mede ingegeven door het koude weer. Dan drinken de duiven heel wat minder. Zeer zeker als je er dan nog een smaakje aan toevoegt. En ik moet zeggen dat het niet slecht is bevallen om de medicijnen over het voer te geven.
De oude duiven zijn in de tweede week van februari voor het eerst weer buiten gekomen. Toen zijn ze een dag of vijf achtereen de gehele dag buiten geweest. Althans, ze konden doen waar ze zin in hadden. Dit is volgens mij één van de voornaamste redenen dat ik eigenlijk nooit last heb van vleugel problemen in het voorjaar. Misschien denk ik dat alleen maar, maar het zal niet geheel en al toeval zijn.
Morgen gaan we alle oude duiven weer apart zetten. Bij het ter hand nemen krijgen ze ook een druppeltje tegen luizen en ander klein gespuis. Daarna gaan we ze proberen weer in het gareel te krijgen. Ze gaan dan in de middag ieder een klein uurtje buiten. De duivinnen eerst want die zijn toch iets makkelijker te dresseren. Doffers willen nog al eens makkelijk in de buurt gaan zoeken naar iets van hun gading. En om daar dan elke dag op te gaan staan wachten is niet mijn ding. Als ze dan een paar keer te laat op het diner verschijnen is de tafel meestal al afgeruimd. Dan hebben ze het zo door om toch maar op tijd naar huis te komen.
Tot zover de voorbereiding op het nieuwe seizoen.