Deze week begon anders dan anders. Vorige week vrijdag een verzoek om eens te mogen komen kijken. Daar ben ik niet zo’n liefhebber meer van. Maar deze keer was het een buitenlands vrouwtje wat ik aan de telefoon had. En het gesprek ging zeer moeizaam in gebroken Engels. Ik begreep dat zij en haar man in de buurt waren en mij daarom benaderde voor een bezoekje. Ze zouden maandagmorgen even langskomen. Prima, we wachten maar af. Maandagmorgen om negen uur al telefoon, “Kan je ons even ophalen aan het station”. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel als ik er tussenuit moet als de duiven nog niet geheel verzorgd zijn. Dus dat begon al goed. Bij het station aangekomen staan ze al klaar met hun koffer. Wat bleek, zij kwamen uit Koeweit en waren een paar weken neergestreken in Spanje voor een oogoperatie van mevrouw. Dat was inmiddels achter de rug en moesten daar nog wat blijven om het eindresultaat te controleren. Dus hadden ze het plan maar gemaakt om eens bij mij te komen kijken, want zijn broer was in 2002 ook al langs geweest. Uit de duiven die de broer toen had gekocht bij mij waren wat jongen ingezet in Zuid-Afrika. En hij had het geluk er een auto mee te winnen. Dus deze ochtend, hup in het vliegtuig naar Schiphol, de trein naar Dordrecht en even duiven kijken. Dit werd een zeer ongemakkelijk uurtje. Het vrouwtje was panisch van BONO (onze hond). Ze stond te blèren als een geit op het offerfeest. Hij de duivenmelker kon werkelijk geen woord Engels. Probeer er dan maar eens wat leuks van te breien. Na een goed uur heb ik ze weer naar het station gebracht en gingen ze weer terug naar Spanje. Ik hoop dat het voor hun een leuk uitje was. Ik wist gelijk weer waarom ik er niet zo’n liefhebber van ben. Op dit soort dagen zou je willen dat je naam wat minder bekend was.
De rui vertragen in deze periode van het jaar is tot kunst verheven. We zijn er met zijn allen van overtuigd dat je met ruiende duiven geen fatsoenlijke prijs kan winnen. Wat doen we er allemaal niet voor om de rui te vertragen. We beginnen met verduisteren. Als deze periode voorbij is gaan we ze bijlichten. Omdat dit misschien nog niet voldoende is gaan we ze kilometers laten maken. Want rust roest en brengt de rui op gang. Om al deze redenen en omdat alles bij elkaar het veel werk met zich meebrengt, kijk ik met veel belangstelling naar foto’s van winnende duiven op dit moment. Ik weet niet of er meer mensen zijn die dit doen. Doet u dit ook dan zult u bijna van u stoel zijn gevallen. Dit door de foto van de winnaar nationaal bij de oude duiven deze week in België. Het was een vlucht vanuit Issoudun wat nog altijd 500 kilometer is voor de winnaar. Deze winnaar werd gespeeld door de Comb. Wouters-Coremans. De man/vrouw combinatie die al tientallen jaren geweldig spelen. Ik heb daar ongeveer 20 jaar geleden wat duiven gehaald. En dat waren echte goede duiven. Vooral uit een zoon van de WITTE met het AUTOOTJE kweekte ik kampioenen aan de lopende band. Ik stond er zelfs mee op teletekst van een loodzware Bergerac. Geklokt om 12.30 uur om maar aan te geven hoe zwaar het was. Er was maar één gebrek aan deze duiven van de ZOON WITTE. Ze kweekten niet door want een generatie verder waren ze geen schijn meer van de originele duiven.
Maar ik zal u nog de foto tonen waar uit blijkt dat ruiende duiven ook een 1e nationaal kunnen winnen. Kijk maar eens goed naar deze foto, zij is werkelijk aan alle kanten in de rui.
De gehele week zag het er naar uit dat we de voor Dordt rampzalige ZZO wind zouden krijgen. En zowaar, de weersvoorspellers hadden nog gelijk ook. Het werd een verkeerde wind. Wat achteraf niet verkeerd was, was het veranderen van losplaats. Normaal gesproken hadden we gevlogen vanaf Fontenay. Dit werd door het bestuur (in overleg met de lossingscommissie) veranderd in Troyes. Een vlucht waar ik al mooie herinneringen aan heb. Dit was in 2013 voor ons de nationale jonge duiven vlucht. Er vlogen toen 13.664 duiven en ik won 1-3-5-6-7. Uitslag waar ik nu alleen nog maar van droom. Maar wie weet wat de toekomst nog in petto heeft voor mij. Maar terug naar de Troyes van 2015. Met prachtig weer en ZZO wind had ik verwacht dat de duiven kort aan de 1500 mpm zouden halen. Niets was minder waar, voor mijn gevoel kwamen ze een half uur later dan verwacht. Bovendien kwamen drie van mijn eerste vier duiven recht over het ziekenhuis, ofwel uit WNW richting. Toen kreeg ik weer hetzelfde gevoel als de week ervoor maar dat blek later toch anders. Met 1330 mpm voor mijn eerste duif en vier duiven in goed 1 minuut, gaf dit het volgende resultaat. In de club 186 duiven waarvan 84 van mij: 1-2-3-4-5-6 etc ( in de club hebben we afgesproken dat een ieder maar 25 prijzen kan winnen ) Mijn 25e duif wint de 31e prijs in de club. In de kring tegen 1161 duiven: 2-3-5-7-10-13-19-21-26-27 etc En in de hele afdeling tegen 7467 duiven: 10-16-19-26-47-52-72-74-93-94 etc Waar ik heel de week bang voor was werd een prima meevaller.