Een vriend is niet meer.
Het begon op dinsdag met het berichtje van Blandine.
Het was zo’n berichtje wat je eigenlijk nooit wilt krijgen.
Haar vader en onze vriend Wim was in zijn slaap overleden.
Op zo’n moment staat de wereld even stil en weet je niet goed waar je met je gedachten moet blijven.
Een vriend voor altijd, dat was Wim voor mij.
Als je Wim vroeg wat voor hobby hij had zou hij zeggen ik ben duivenmelker en dat deed hij zeker niet onverdienstelijk.
Maar Wim zorgde er wel voor dat hij altijd een compagnon had, want Wim moest tussendoor wel tijd hebben voor zijn andere passie en dat was besturen en regelen met van alles en nog wat.
En besturen daarin was hij in de duivensport onovertroffen.
Klein begonnen als voorzitter van de club, daarna werd hij voorzitter van de kring .
Hierna was het de beurt aan de afdeling, zeg maar de hele provincie Zuid-Holland waar zijn voorzitterschap zeer werd gewaardeerd.
Landelijk werden zijn kwaliteiten als bestuurder zeker ook hoog aangeslagen en werd hij gevraagd in het landelijke bestuur plaats te nemen.
Nee zeggen was voor Wim geen optie en zodoende werd hij secretaris van de Nederlandse Postduiven Organisatie.
Ik heb altijd gedacht dat Wim liever de bestuurder van duivenmelkers was dan zelf de speler met duiven.
Maar als bestuurder had Wim één groot probleem, hij wilde het altijd iedereen naar de zin maken en wanneer je dat wilt doen in de duivensport heb je heel snel een hoop mensen bijeen die het niet met je eens zijn.
Ga maar eens een sport besturen waarin de profs, de amateurs en de echte hobbyisten in dezelfde wedstrijd uitkomen.
De kracht van Wim was dat hij ook hier liet zien wat voor een uniek mens hij was en ook dit weer op zijn eigen manier geregeld kreeg.
Een vriend onder vrienden, ook dat was Wim.
Menige jaren zijn wij als vriendenclubje (Wim, Peter, Jan en ik) overal en nergens naar toe geweest.
Naar België om bevriende duivenmelkers te bezoeken.
Naar Frankrijk voor een bezoek aan de Olympiade, hierheen gingen we met de bus.
Ons clubje stond er om bekend dat we op feestjes de mensen waren die graag het licht uit deden.
Deze keer was het zelfs zo laat dat er nog maar één bus op het parkeerterrein stond en dat was niet de onze.
Het bleek een bus vol met Portugezen te zijn maar Wim regelde dat we toch mee mochten, ik denk dat hij de chauffeur een flinke tip beloofd had want we hebben best een heel stukje van Frankrijk by night gezien eer we in ons eigen hotel waren aanbeland.
Naar beurzen in Duitsland en Engeland waren jaarlijkse uitstapjes die meestal een heel weekend in beslag namen.
Portugal zijn we ook nog geweest, dit was voor een Olympiade in Porto.
Op de terugweg een avondje in Lissabon waar we elkaar een beetje uit het oog verloren maar bij het betreden van het Hard Rock Café Wim terug vonden op de dansvloer.
Zelfs naar de andere kant van de wereld zijn we geweest met ons clubje.
Een dag of tien in China, dit ook dankzij de duiven, allemaal onvergetelijke herinneringen.
Op een tripje naar Blackpool kwam Wim in contact met een speciale breeder/buyer ringen competitie.
Wim vond dit zo’n geweldige competitie dat hij dit ging introduceren in Nederland onder de naam van Dutch Golden Classic en inmiddels is dit al meer dan 20 jaar een groot succes.
Voor de duivensport is dit Wim zijn nalatenschap en zal het nog jaren blijven bestaan.
Wim, bedankt voor je fijne vriendschap.