Vanaf eind november kun je uittekenen hoe het schema er uit ziet.
Natuurlijk is daar de start van het kweekseizoen wat voor ons meestal zonder enige problemen verloopt, mits je een paar kleine voorbereidingen maar juist toepast.
Het is allemaal niet heel bijzonder maar het helpt wel.
Zo doen wij 10/12 dagen voor de eigenlijke koppeling de dag verlengen totdat er ongeveer 14/15 uur licht is in de hokken.
Andere jaren laten we de jongen gedurende de winter tot aan de koppeling in hun zeg maar jonge duivenhok, dit jaar hebben we ruim ( 10 weken) voor de koppel datum ze al in hun toekomstige vlieghokken geplaatst en konden ze zelf een broedhok uitzoeken en in beslag nemen.
Wat achteraf best hielp bij het loslaten van de nieuwe koppels, er werd nagenoeg niet mis gevlogen, ook niet door de duivin waaraan ze gekoppeld werden en voor hun was het eigenlijk ook allemaal nieuw.
De eerste duivin had na vier dagen al een ei tevoorschijn getoverd en na 14 dagen zaten alle hokgenoten op een ei.
Wanneer hier het laatste ei is gelegd gaat meteen het licht weer op de winterstand.
Zoals al eerder vermeld gaan we dit jaar terug naar het oude systeem met de vliegduiven en dat wil zeggen geen totaal weduwschap maar weer traditioneel, bij de doffers hun duivin thuis en bij de duivinnen hun doffers thuis.
Het is de bedoeling dat we gaan starten met 22 doffers en 26 duivinnen.
Deze vliegduiven hebben we voor de winterkweek aan elkaar gekoppeld en hebben hier een ronde jongen van aangehouden.
Ook de duiven waar niet mee gevlogen gaat worden hebben we gekoppeld en bij deze duiven hebben we de eerste ronde van de kweekduiven onder geschoven.
Zo hebben we een flink aantal jongen in een korte tijdsspanne en moeten alleen nog wat ( uit wat we denken dat speciale koppels zijn ) extra jonkies kweken.
Toen het oudste koppel jongen 21 dagen oud was hebben we alle jongen opgepakt en op de vloer in het jonge duiven hok geplaatst.
De eerste veertig ringnummers tezamen met de duivinnen waar we niet mee gaan vliegen op een afdeling, alle volgende ringnummers tezamen met de doffers waar we niet mee gaan vliegen in een andere afdeling.
Op deze manier zijn de vliegduiven snel klaar met de kweek en gaan we nu werken aan een redelijk gunstige aanloop naar het nieuwe vliegseizoen met deze ploeg.
Bij het koppelen eind november moesten bijna alle duiven van 2023 nog één of twee pennen gooien, maar sinds ze weer apart zitten zijn ze deze pennen allemaal aan het gooien plus nog wat achterstallige donsrui maakt dat het er op lijkt of er binnenin het hok sneeuw is gevallen de laatste paar dagen.
Nog een paar weken aanklooien met het uitwennen van de oude duiven op hun nieuwe afdelingen plus de jonge duiven loslaten die uiteraard ook nog niet willen luisteren.
Hierna komt er hopelijk weer enige regelmaat en kunnen we een schema van uitlaten loslaten op de verschillende ploegen.
Dit was het voor januari 2024, in totaal best wat werk maar het meeste op de automatische piloot.
Op naar februari en als die voorbij is komt het vliegseizoen weer met rasse schreden in zicht.
De Olympiade in Maastricht is inmiddels ook weer verleden tijd.
Wij zijn daar zelf niet gaan kijken, weinig zin en geen bijzonder prettige ervaringen met eerder bezochte Olympiades deden ons besluiten om lekker thuis te blijven.
Olympiades in Engeland, Portugal, België en Frankrijk daar zijn we naar toe geweest en die landen hebben op niet één van deze Olympiades het door ons hoge verwachtingspatroon waar kunnen maken, met als echt dieptepunt de Olympiade in Frankrijk.
Hier waren we met z’n zessen naar toe gegaan met een door een duivenkrant georganiseerde toer.
De tocht erheen was al een drama door de nodige vertraging maar het vooruitzicht van een gezellige bol de komende twee dagen deed ons dit snel vergeten.
De zaterdag werden we door de buschauffeur afgezet aan de olympiade hal (een troosteloze wielerbaan) waar je zo nu en dan een bezoeker tegen kwam.
Op deze avond is er normaal gesproken een diner met feestavond en prijsuitreiking.
Omdat de buschauffeur ons had gewaarschuwd dat hij ons om 12 uur zou oppikken zou dit normaal gesproken geen probleem zijn maar toen deze beste man op de afgesproken tijd ons kwam halen was net het hoofdgerecht opgediend.
Goede raad was duur en we besloten niet met de bus mee te gaan en later in de buurt een gezellig barretje op te zoeken.
Ook dit werd een grote vergissing want kilometers in de omtrek was er geen sprake van een stukje bewoonde wereld.
De volgende morgen was er door de chauffeur besloten niet meer naar de olympiade hal te gaan en op tijd te gaan rijden richting Nederland.
Na het indienen van een klacht bij de touroperator was die zelfs bereid een deel van ons geld terug te geven omdat die ook wel begreep dat dit niet de bedoeling was.
Dus u begrijpt dat het zonder een dringende reden men mij niet meer ziet op een Olympiade.